Als een kip zonder kop ren ik door het huis.
Dan door de tuin.
Waar ben ik allemaal geweest? In gedachten loop ik alles na.
Bij de apotheek, vervolgens bij de drogist. Daarna thuis de was uit de wasmachine gehaald en buiten aan de lijn gehangen. Ruziënde kinderen uit elkaar gehaald. Planten water gegeven. En ga zo maar door….
In mijn gedachten vloek ik. Er ontstaat een wirwar aan woorden en zinnen die mij enerzijds voor van alles uitmaken. Die mij anderzijds proberen gerust te stellen en mij helpen bij het maken van een plan.
Ik voel nog eens, kijk nog eens. Het vertrouwde gevoel ontbreekt.
Mijn kinderen kijken me verwonderd aan. Mijn oudste vraagt wat er aan de hand is.
Ik kijk hem aan……..
“Ik ben mijn trouwring kwijt,” zeg ik met gespannen stem. “Vanmorgen had ik hem nog.”
Dierbaar
“Die ring is ook wel heel duur hè mama,” zegt Siebe. Ik leg hem uit dat het me daar niet om gaat, maar om het feit dat deze ring me heel dierbaar is.
Daar moet hij even over nadenken.
Ik leg hem uit dat als iets dierbaar is, je er veel waarde aan hecht. Dat je er veel om geeft. Die ring staat symbool voor de liefde tussen papa en mama. Zonder ring voel ik me niet compleet.
Een gesprek over dierbaarheid volgt, terwijl mijn hoofd hier eigenlijk helemaal niet naar staat.
Ik wil zoeken, NU!
Toch weet ik dat ik even de tijd voor Siebe moet nemen. Hij heeft duidelijk in de gaten dat het verlies van mijn trouwring me wel degelijk raakt.
Het is een gesprek waarin:
de symboliek van de ring voor Siebe duidelijk wordt;
de bestaande situatie wordt gekoppeld aan eerdere ervaringen;
Siebe zich leert verplaatsen in mijn gevoelens.
Die paniek, onmacht, schrik. Ja, die zou hij ook voelen als zijn dierbare knuffel in geen velden of wegen te bekennen was.
Wat zou je doen als…….?
Als jij iets kwijt bent wat je heel dierbaar is?
Het gesprek over dierbaarheid en de symboliek van de trouwring en alle ervaringen en doemscenario’s die daar nog meer bij komen kijken, doet zowel mij als Siebe goed.
Door het gesprek word ik weer rustig. En daarmee mijn kinderen ook 😉
Eerst de tafel maar eens dekken en de hongerige monden vullen. Want, van een lege maag knapt niemand op. Ik zeker niet.
En dan, als ik mijn jongste op bed heb gelegd, komt dé zin die mij het vertrouwen op een goede afloop teruggeeft. Die zin die ervoor zorgt dat ik met een positief gevoel mijn zoektocht kan vervolgen.
“Mam, ik help je wel zoeken,” zegt Siebe. “Ik weet namelijk zeker dat je trouwring wel weer boven water komt!”
Met een big smile 😃 op mijn gezicht, gewapend met een plan van aanpak, gaan we samen vol vertrouwen op zoek. Stap voor stap. Van plek naar plek. Van huis naar tuin.
En ja hoor………
Na een klein half uurtje zoeken, zien we daar, blinkend in het zonlicht, in het gras…..
mijn TROUWRING!!
Van blijdschap vliegt Siebe mij om de nek.
“Ik zei het toch mama!”
“Hij komt weer boven water!”
Mijn geluk kan niet op. Niet alleen door het terugvinden van mijn trouwring. Maar zeker ook door het moment dat ontstond waarin rijke TAAL de verbindende factor was in onze voorbereiding, zoektocht en verbinding met elkaar.
Met TAAL kom je nader tot elkaar. Vanuit verbinding naar vertrouwen, naar groei, mét plezier.
“Taal is de basis voor een goede toekomst”
