“No one knows just what to say;

It’s like we’re in uncharted territory;

No one knows the proper way;

It’s like the ground has fallen from under me…”

-Kensington-

Het is al een tijd stil…

9 januari 2020, het is donderdag, de dag waarop ons leven ineens stilstond…

27 februari 2020, het is weer donderdag. Ik zit in mijn praktijk en probeer wat van mijn werkzaamheden weer op te pakken, waaronder het schrijven van deze blog. Dan kijk ik opzij en zie mijn LeesLiever Scheurkalender 2020 hangen. Het is nog steeds 9 januari 2020…

Roadmap

Er is geen handleiding voor verlies, geen roadmap voor rouw.

Hoe pak je je leven weer op, nadat er iemand die zo dicht bij je staat, ineens zo plotseling wegvalt, door die verschrikkelijke ziekte. Een prognose van 3-4 maanden, werden slechts 6 dagen.

Zo jong, 40 jaar. 3 kleine kinderen. Een vrouw. Zij blijven alleen achter. En wij, als familie, radeloos over hoe wij hen kunnen opvangen in deze bizarre, verdrietige tijd.

Het is al een tijd stil…

Je snapt nu misschien dat het al een tijd stil is. Ik verdween ineens van de radar. Soms zijn er namelijk van die momenten in je leven die je met een enorme dreun met beide benen terugzetten op de grond.

Dit was zo’n moment. Nog steeds onbegrijpelijk, niet te bevatten, een slechte film, waar we toch zo weer uit konden stappen..?

Maar helaas. Het besef van het definitieve verlies begint steeds meer door te dringen.

Een plekje geven

Maar, voorzichtig stap ik weer in de trein. De trein van het leven. Ik zie weer een aantal cliënten, schrijf deze blog en probeer nieuwe acties in te plannen.

Rouw heeft echter tijd nodig. Men zegt wel: “je moet het een plekje geven.” Dat vind ik altijd zo’n dooddoener. Alsof je het verdriet zo even ergens kunt parkeren.

Ik zie het als een wond, een open wond. Voorzichtig groeit er een korstje, die bij het minste of geringste echter nog openbarst. Het korstje moet een korst worden. Dan een litteken. Het litteken blijft. Altijd.

Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. De tijd zal het leren…

Wanneer de dood je grijpt,

Nog voordat je het zelf begrijpt; 

Wanneer vechten zinloos lijkt,

Van welke kant je het ook bekijkt; 

Men zegt dat de dood gaat komen,

Maar er is nog zoveel dat moet stromen; 

Ontkenning, onmacht en verdriet,

Niet uit te leggen, voor niemand niet; 

Niemand kon dit noodlot voorzien,

Hadden we het maar gezien; 

Je vocht, je zocht, naar iets,

Maar je tastte in het niets;

Je ging nog voordat wij het konden snappen,

Naar die andere wereld, waar je zo in kon stappen; 

De pijn, voor jou niet meer te dragen,

Blijft nu achter bij ons, met nog zoveel vragen; 

De leegte, het gemis, niets zal meer hetzelfde zijn,

Maar jouw lach en humor maken de herinnering fijn; 

We houden jou levend voor jouw muiters, alle drie,

Een geweldige papa, voor altijd, een genie; 

Wanneer de dood je grijpt,

Nog voordat je het zelf begrijpt; 

Wanneer tijd plotsklaps kostbaar is,

En je overvallen wordt door het gemis;

Wacht dan niet, seize the day,

Leef, beleef, geniet en fly away.

Hanneke Cents – februari 2020

Leven

Ik stap weer in de trein.

De trein van het leven.

Jullie horen dan ook snel weer van mij 🙂 

Want, ik ben bezig met een mooie actie in het kader van de Boekenweek (7 – 15 maart 2020).

Houd daarom je mailbox, mijn Facebookpagina, Instagram en LinkedIn in de gaten. 

Volg je mij nog niet? Check dan snel ↓

https://www.facebook.com/TaalLeesSpellingSpecialist/

https://www.instagram.com/hannekecents.nl/

https://www.linkedin.com/in/hanneke-cents-de-fooij-b09aaa16b/

Deze actie wil je namelijk niet missen 😉 

Tot snel!

Lieve groetjes,